снег

На белым снезе — жоўтыя лісты,
Нібыта охры высахлыя капкі,
Нібыта гУсак выцвілыя лапкі,
I хоць бы лапік голай чарнаты.

Такое ўмее толькі першы снег —
Усё засыпаць чыста і наіўна.
А потым вецер з залатога жніўня
Раптоўна прынясе стракаты мех
I вытрасе пад клёнамі наспех,
Зіму і лета паяднаўшы дзіўна...

Хто скажа мне, што нешта тут не так,
Што гэта — выпадковасць?
He паверу,
Ступаючы на дыбачках па скверу,
Чытаючы пражылкі на лістах.
Прырода — найвыдатнейшы мастак.
Яна знайшла гармонію і меру.
I як нам перанесці на паперу,
Як затрымаць на палатне няўзнак
Чароўны свет здзіўлення і даверу,
Дзе нават ні намёку чарнаты?..

На белым снезе — жоўтыя лісты...