Бяда

Я ад гэтай маўклівай восені
Спачування ані не прашу
I над ціхай азёрнай просінню
Не заплачу і не закрычу.

А намоклыя дрэвы горбяцца,
З іх даждынкі – як кропелькі слёз.
Як жа цяжка з бядой-бяздонніцай
Каля гэтых асін і бяроз!

I нікога няма на востраве,
Не памогуць – крычы не крычы,
А ў грудзях б'ецца штосьці вострае,
Хоча рэбраў зламаць абручы.