Сам-насам з Восенню

Пані Восень, што са мной вы робіце?
Сталасць помсціць маладым гадам.
Божа мой -- і гэта мне не мроіцца --
Салаўі ў кастрычніцкіх садах!
То не дождж пяе і звонка цохкае
І не спіўся я ў піўным шынку,
Хоць Радзіма -- як дзіцё сіроцкае
І чужынцы кпяць з яе пакуль...

Можа, хтось скланіраваў каханне?
Ох, даўно такога не было:
Нібы ўпершыню абняў жаданую
І адчуў дзявочае цяпло!
То не слота грэе ўжо душу знямоглую
І не здолеў розум я прапіць,
Хоць Радзіма -- як жабрачка з торбаю,
Хочацца ёй за чужынцам жыць.

Не жабрак я, не трываю кпінаў,
Маці быць не можа сіратой...
Пані Восень,
Станьце мне Радзімай --
Будзеце заступніцай маёй!
То не слота грэе ўжо душу знямоглую,
То не дождж пяе і звонка цохкае:
Салаўі ў кастрычніцкіх садах!..
...Сталасць помсціць маладым гадам.