У Іслацкай восені

Стынуць у полі слупы,
Дрэмле аціхлая просінь.
Нехта – у лес па грыбы,
Я ж у яго – па восень.

Лёсу малоцяць цапы –
Ні паратунку, ні рады:
Нехта – у лес па грыбы,
Я ж у яго – па праўду.

Дзіва ўцікуе й сляпы –
Верасу жмуцца краскі:
Нехта – у лес па грыбы,
Я ж у яго – па казкі.

Лісцем стракатым, рабым
Вочы сцяжына цешыць:
Нехта – у лес па грыбы,
Я ж у яго – па вершы…