Апошнія гусі

Гусі апошнія стомленым клінам
Неба ўзаралі, самотна крычаць...
Мне, як заўжды, у такую хвіліну
Хочацца разам з табой памаўчаць.

Хочацца тут — у бары азалелым,
Дзе вымятаюць лісцё скразнякі,
Сесці цішком на пяньку абымшэлым
I прытуліцца — шчакой да шчакі.

Гусі крычаць, бо прыйшло развітанне,
Дзесьці прадзецца кудзеля зімы.
Крыл калыханне, як наша дыханне,
Наша дыханне, як крыл калыханне...
Вырай праз вечнасць...
І ў выраі — мы.