Халодны сквер дашчэнту абляцеў...

Халодны сквер дашчэнту абляцеў,
Хоць бы лісток на вымаклай бярозе.
Паэзія ўступіла месца прозе.
Барвовы шум сваё адлапацеў.

Прымай дажджы,
як невясёлы лёс.
Таго не ўнікнуць, што наканавана.
Абложных хмар даўгія караваны
За далягляд завезлі сінь нябёс.

Вось так ужо прыдумана жыццё:
Дзе ніва спела,
колецца іржышча,
Дзе сад шумеў,
прамозглы вецер свішча,
Не за гарамі — завірух выццё.

Але затое бачацца ясней
I зеляніна завязі вясенняй,
I чэрвеньскага поплава адценні,
I на яліне — першы чысты снег...