Сена сохне на граблях...

Сена сохне на граблях —
Мудрасць касавіцы.
Як далонь у мазалях —
Сена аж іскрыцца.

Перавернеш разоў сто
Звонкія пракосы —
Сонца ў пласт,
а пад пластом
Ходзіць ветрык босы.

Сена сохне на граблях —
Мудрасць касавіцы...

...I далонь у мазалях,
I спіна дыміцца...
А яно — як і было:
Мокрае макроцце.

I на памяць зноў прыйшло
Па такой рабоце,

Што не верасень касец
I не ўкос атава...

Па сабе мяркуй, мудрэц, —
Тут такая справа:

Сенакос — ён малады
Чэрвеньскай прыпаркай.
А калі ўжо б’е пад дых —
Верасень на карку.

У вачах прамень завяз,
Галава — каленам.
I не той, выходзіць, час,
I не тое сена:

Чэрвень косіць —
пад кустом
Сохне, аж якоча.
А цяпер —
хоць ляж пластом —
На кусце не хоча.