Алесь Спіцын

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Зрываюцца гронкі дамашняй рабіны, як кроплі крыві на бялюткі паркаль, і свецяць апошняй лістотай асіны, і моліцца дуб — адзінокі святар. Туманныя спевы без слоў і без грання, хусцё паграбальнае, сонны сусвет, самотныя думкі ды крык развітальны, слязою туманнай заплаканы след... Так восень туманам сівее, малюе няісныя постаці ў белай імгле і белай бязглуздзіцай далі рыхтуе халоднаму подыху — новай зіме.Nike