Аляксей Карпенка

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

Яшчэ не ацэнена

Не са злосьці — па звычцы такой — Глыб нябесная сьвет аплёўвае. Што за радасьць яе, сталёвую, Павітаць і ўпісацца ў спакой, У закончанасьць сьветла-шэрую, Сонны подых сырога дня. Той удачы ня надта і веру я — Быццам з долу рубель падняў. Просты, зьзяе ў гразі і ў погані, І каштуе чагось яшчэ. Што за шчасьце між днямі воглымі Чуць, як ціша ў душы цячэ. Хто з трывогаў і нерваў вытканы — Разумее каштоўнасьць дзён, Калі бачыць, нарэшце, ён Сьвет, прашыты спакою ніткамі. sneakers