Людміла Забалоцкая

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

Сярэдняя: 4 (2 галасоў)

Люстэркі восені — прагалы між галін, Дажджы ступаюць лапкамі кашэчымі. Трава скалелая — зялёны дрогкі клін Хінецца долу тонкая, пашэрхлая. I познім ягадам, ажынам лесавым, Адсніцца пах грыбоў і горкіх вогнішчаў. Каханы мой, не трэба, не заві, Хай толькі рэха між ядлоўцу вохкае. Адчай прарос, абвостраны, тугі, Халодны, як падснежнік на праталіне. Між намі бераг сонца і тугі, Мяжа, дзе я з табою развіталася.adidas