Анатоль Вялюгін

Дрымотная мільгае ліставея.
На тратуарах лета іржавее.
У просіні
над вежамі,
над рэкамі
жураўліны рэквіем.

З вясёлым смуткам асыпайся, лісце
забранзавелых каляндарных ісцін.
Вятрамі не развеяна,
не страчана
маладосці спадчына.

За вугальнай смугой дэпо і фабрык
прастор свіціцца, як наліты яблык,
хоць журыцца
над вежамі,
над рэкамі
жураўліны рэквіем.