Янка Сіпакоў

RSS Feed

Асенняе раўнадзенства

Сярэдняя: 3.9 (10 галасоў)

Стаю між дрэў, узняўшы галаву,
I цішыня нябёс на мокры твар спадае,
З лістамі жоўтымі планіруе ў траву,
А ў цішы той — нібы журба якая.

Мне шкода дрэў, што вецер абтрасе,
Застудзіць голле, кроны паскудлача...
Расінкі на лістах, травінкі — у pace,
I мне здаецца: ўсё па леце светла плача.

Наперадзе і холад, і імжа.
Як без лісця ўсяму жывому грэцца?!
Там востры, быццам бы лязо нажа,
Як рану, раскрывае сэрца вецер.

А дрэвы весяляцца ў ласцы дзён,
Нібыта восень — не для іх пагроза.
Яснее ясень, залаціцца клён,
I песціцца ў прызімніку бяроза.

Стаю між дрэў. I ўсведамляю я
Сярод асенне-сонечнай залевы:
У дрэў няма журбы. Журба гэта — мая.
А я хачу ўзваліць яе на дрэвы.

Пазім'е

Сярэдняя: 3.5 (6 галасоў)

Вось і ўсё... Адвірыла лета.
I квятоў, і лістоў нараджала.
Нібы дрэў, напрарошчвала промняў.
I з сабою ўсё гэта забрала.

Толькі вецер застаўся. Нахаба,
Бач, як гойсае ён між садамі!
I апошнія птушкі, зацёртыя,
Як ільдзінкамі, халадамі.

Бы краты — карэнне ў глыбіні
Лезе, там цеплыні шукае.
I зямля — рахманая, сцішная...
Засынае ўсё, засынае...

А ў марозы у цёплай хаце
Прачынаешся сам ад трывогі:
Ці не холадна рыбе ў рэчцы,
Ці не мерзнуць у руні ногі?

Усе аўтары