Тамара Абрамчук

Вераснёвыя думкі мінаюць,
Вецер дзьме ў душы нібы плынь,
Восень зноў за жывое кранае,
Сэрца зноўку ляціць удалечынь.

Мы з табою пажыць не паспелі –
Захапіла ізноў мітусня.
І як узімку кружацца мяцелі,
Так знікае з-пад ног і зямля.

Прыпыніся, паслухай прыроду.
Шолах лісця падобны на нас:
Ён знікае бы гоман народу,
Што сабраўся ісці на Парнас.

Слухай верасень, кроч з ім пад руку,
Хай навучыць і нас так жыць,
Каб увосень ад зорак гукаў
Мы мацней пачыналі любіць.

І тады прэч сыйдзе трывога,
І на сэрцы стане лягчэй.
Калі ўвосень збярэшся ў дарогу,
Не крычы за прыроду грамчэй.