Алесь Ураза

Надыходзіла восень няпрошана,
паглядала ў мой ціхі пакой,
не сказаўшы ні слова, устрывожыла,
нібы маці сваёю сьлязой.

Залівала дарогі нябёсамі,
накрывала маркотай прасьцяг.
Не сьпяшалася, зь лёгкасьцью крочыла,
Добра ведала выбраны шлях.

Цалавала апошнімі промнямі
даравала і сьмех і тугу,
і стагнала ўночы пад вокнамі.
Я ўпусьціў. Я інакш не магу.