Міхась Скобла

RSS Feed

Зорных шаляў, віхор, не вагай...

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Зорных шаляў, віхор, не вагай,
час і ім са спакоем звыкацца.
Знерухомеў бярозавы гай,
ашчаджаючы рэха вакацый.
Над спарудамі вечных крыніц,
бы ў святым прычашчальным маленні,
і ядлоўцы схіляюцца ніц,
і алені ўстаюць на калені.

На парэпаных лапах ялін
выпаўз ельнік на мокрае ўзлессе
і да свежых туліў каляін
мяккі сум жураўлінае песні.

Нехта ціха па сцежцы ступаў.
Ці не ўчора і мы там хадзілі?..
Пад нагамі гарэў лістапад,
апякаючы грудзі
радзіме...

Назіркам

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Неба, нібы трамвай, пагрымвае,
дахі вусацяцца ад капяжоў.
Дождж з настойлівасцю пілігрымавай
моўчкі ў нямераны шлях пайшоў.

Ліст апошні, як мара, лётае.
Парк дашчэнту бароды згаліў.
I дрыжадь ліхтары жаўтаротыя
ў гнёздах, сплеценых з мокрых галін.

Усе аўтары