Міхась Скобла
RSS FeedЗорных шаляў, віхор, не вагай...
Зорных шаляў, віхор, не вагай,
час і ім са спакоем звыкацца.
Знерухомеў бярозавы гай,
ашчаджаючы рэха вакацый.
Над спарудамі вечных крыніц,
бы ў святым прычашчальным маленні,
і ядлоўцы схіляюцца ніц,
і алені ўстаюць на калені.
На парэпаных лапах ялін
выпаўз ельнік на мокрае ўзлессе
і да свежых туліў каляін
мяккі сум жураўлінае песні.
Нехта ціха па сцежцы ступаў.
Ці не ўчора і мы там хадзілі?..
Пад нагамі гарэў лістапад,
апякаючы грудзі
радзіме...
Назіркам
Неба, нібы трамвай, пагрымвае,
дахі вусацяцца ад капяжоў.
Дождж з настойлівасцю пілігрымавай
моўчкі ў нямераны шлях пайшоў.
Ліст апошні, як мара, лётае.
Парк дашчэнту бароды згаліў.
I дрыжадь ліхтары жаўтаротыя
ў гнёздах, сплеценых з мокрых галін.
Апошнiя водгукi
2 года 26 недель назад
2 года 28 недель назад
6 лет 16 недель назад
6 лет 16 недель назад
6 лет 17 недель назад
7 лет 18 недель назад
7 лет 19 недель назад
8 лет 5 недель назад
9 лет 3 недели назад
9 лет 19 недель назад