Ігар Пракаповіч
RSS FeedАсеннія фарбы душу напаўняюць самотай
Асеннія фарбы душу напаўняюць самотай.
Жыццё як імгненне: паспеееш хіба азірнуцца.
Мінулае гляне амаль беспрасветнай работай
І кроплямі шчасця, якімі не змог захлынуцца.
Яно адлятае, нібыта птушыныя зграі
На бераг далёкі з чароўнаю назваю “вырай”.
Душа ж свае крылы да сэрца бліжэй прыціскае,
Бо мусіць застацца ў гэтай краіне астылай.
І бачыць паўсюдна самотна-шчымлівыя мроі
У барвах асенніх ужо непатрэбнай лістоты,
У гэтым трывожным халодна-даждлівым спакоі,
У днях, што мінуць у палоне будзённай работы.
А кропелькі шчасця ізноў застануцца ў росах.
Іх высушыць сонца, падыміць высока да неба.
І зрэжуцца травы. І лягуць на роўных пракосах.
І цела захоча скарынку жытнёвага хлеба…
Кроплі, як слёзы…
Кроплі, як слёзы…
Халоднае шкло.
Далеч закрыла
смуга.
Ўсё, што мінула,
урэшце, тло.
Ўсё, што прыйшло, -
туга.
Думкаю можна
ляцець у свет,
Але ж –
нялётны дзень.
Там, за акном,
памірае цвет
Колерам
у агмень.
Кволыя промні
таго агню
Тушыць заўзята
дождж.
І, як падатак
пустому дню,
З клёна
злятае
грош…
Раннія вечары восені паўнаводнай
Раннія вечары восені паўнаводнай
Ходзяць каля платоў і местачковых хат.
Ім ужо не сустрэць постаці аніводнай.
“Спіць ужо ўсё даўно...” – ціха гаворыць сад.
На аксаміт зары дрэвы паклалі рукі,
Хочуць яе абняць і не пусціць у змрок.
Дзесці за небасхіл зноўку сплываюць гукі –
Восень у садзе тым
робіць нячутны крок...
Апошнiя водгукi
3 года 12 недель назад
3 года 14 недель назад
7 лет 2 недели назад
7 лет 2 недели назад
7 лет 2 недели назад
8 лет 4 недели назад
8 лет 4 недели назад
8 лет 43 недели назад
9 лет 41 неделя назад
10 лет 5 недель назад