Яўгенія Янішчыц

RSS Feed

Ax, на шчасце, яшчэ ды не ўсохла балота...

Яшчэ не ацэнена

Ax, на шчасце, яшчэ ды не ўсохла балота,
А за ім векавее зажураны гай.
Покуль дождж не прайшоў, не апала лістота,
Запрашаю цябе ў журавінавы рай.

He адна пратаптана ў балоце сцяжынка,
Ды ізноў зарастае травою наскрозь.
Журавелю ты мой, я твая журавінка,
Што не вяне пад снегам і ў грозны мароз.

Але ты — гарадамі! I як за гарамі —
Немагчыма дазвацца, даклікацца мне.
Застаюся адна з векавымі дарамі
У сівой, у палескай сваёй старане.

Толькі далечы гэтай адкрытая насцеж,
Зноў святлее душа, як лістотай лясы.
...Журавінавым болем прабілася шчасце,
I палае яно паміж позняй расы.

Лістапад. Разгадкавы спакой...

Сярэдняя: 3.7 (6 галасоў)

Лістапад. Разгадкавы спакой.
А ў цішы так хораша і ясна.
Не шкада, што кружыцца дачасна
Зелянцовы лісцік нада мной.

Ведаю: адолею бяду
I наклічу радасць выпадкова.
Я сама сабой,
калі вяду
З болю непрыручанае слова.

Хаджу па нівах, па лугах азёрных...

Яшчэ не ацэнена

Хаджу па нівах, па лугах азёрных,
Начую летуценна ў будане
I думаю, чаму мне так прасторна?
I песня прылятае да мяне.

Прыносіць мне дары свае дуброва
То верас, то крыніцу, то грыбок.
Ўліваецца, нібы ручай, у мову
Палескі нетаропкі гаварок.

Злятае па дасвецці галубіным
То рыжы ліст, то жоўта-залаты.
Упалі задуменна на платы
Даспелыя ружовыя рабіны.

Хаджу па нівах, па лугах азёрных,
Начую летуценна ў будане.
Я думаю, чаму мне так прасторна?
I песня прылятае да мяне.

Усе аўтары