Ніна Аксёнчык
RSS FeedАсенні лес Аляксея Пысіна
Асенні лес. Паэтаў сум
Застыў на голлі апусцелым,
I птушкай роспачы прысела
На ім пара журботных дум.
Замёр і сцішыўся прастор.
Адно — трывожнае маўчанне
Зямлі і неба развітанне
Стары ў сабе хавае бор.
А над знямелай цішынёй
У небе хмарка ціха ўецца,
Ёй блізкаю душой здаецца
Лес за туманнаю сцяной.
О вечнай мудрасці пара!
Твой час салодкі, хоць і горкі...
Хоць стынуць рэчкі і узгоркі —
Гарыць калінаю зара.
Не безнадзейны дзятла стук —
Зноў крокі ловіць позірк сонца.
Жыццё ж, жыццё гарыць бясконца
Праз немату асенніх мук.
«Асенні лес, асенні лес.
Густых рабін бяздомнае святло...»
Асенняе
Водгук ціхае споведзі значыцца
У прызнанні асенніх прыўкрас:
Калі восені многа так плачацца,
То, магчыма, за грэшных і нас.
То, магчыма, прыняўшы заведама
Ўсе нягоды людскія як ёсць,
Адбаліць ёй усё, што й паэтамі
Апяваецца як прыгажосць.
Лес чырвоны, тугою запалены,
Сцісне сэрца маўклівай красой.
Тут і кожны лісточак паранены
Ападзе залатою слязой.
Так тужліва-трывожна агледзіцца
I патухне бурштыну касцёр.
Толькі полымем белым адсвеціцца
Іх любоў між бярозак-сясцёр.
Адгукнецца вятрамі нязванымі
Над зямелькаю голас тугі,
Што прыродзе здадуцца жаданымі
I халодныя зоркі — снягі.
Восень. Туман
Восень. Туман.
Дожджык халодны імжыць –
Як сярэбраны сон ці падман.
Раса на галінках дрыжыць.
Абдымаецца вецце шчыльней,
Каб сагрэцца ў гэтакі час.
Ды галінкам ад слёз не цяплей –
Цяжэюць, мігцяць, як алмаз.
І нават пляткарка сарока
Не хоча лятаць, а сядзіць.
Вось схавалася ў вецце высока.
На алмазы зусім не глядзіць.
І воўк затуліўся ў лагчыне, як вецер.
Не хочацца бегаць зусім аднаму,
Хоць рыжай лісою здаецца
Хмызняк недалёкі яму.
Восень. Падае рыжае лісце.
Цішыня і спакой наўкол.
Толькі добра зямлі.
І цяпер, як калісьці,
Цешыцца мокры дол.
Апошнiя водгукi
3 года 28 недель назад
3 года 30 недель назад
7 лет 18 недель назад
7 лет 18 недель назад
7 лет 19 недель назад
8 лет 21 неделя назад
8 лет 21 неделя назад
9 лет 7 недель назад
10 лет 5 недель назад
10 лет 21 неделя назад