Павел Надольскі

Узнёслыя капліцы вітражы
пускаюць нежывыя светацені.
Навокал – аб’імшэлыя крыжы
і дрэвы ў пазалочаным адзенні.

Затоена ў паветры цішыня
чакае час, калі пачнецца шэсце.
Вось груганоў суцішыцца гульня
і хутка распачнецца ў новым месцы.

Галеча апустошаных палёў
у роспачы глядзіць на востраў жалю.
А там часткова ссохлае галлё
рыпіць тужліва, быццам пагукалі.

Аазіс сну. У ім стаю сярод
капцоў нефанабэрыстых убранняў,
гартаючы жыццё наадварот
пад ціхі танец палахлівых зданяў.