Алег Мінкін

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

Над цёмным карэннем, высока ў сінечы, У шатах шумлівых, куды ні зірні, Лісты бестурботна трымцяць і трапечуць, Забыўшы заўчасна свае карані. Шапочуць: мы ў іншым жывем вымярэнні, I голас у кожнага свой, і жыццё... Ды станецца восень лістам адкрыццём, Пранізлівы вецер дыхне азарэннем — I зноў, як калісці, да цёмных карэнняў Пачне, адпалаўшы, вяртацца лісцё.Nike