Уладзімір Дзюба

Восень.
Лісце.
I ты —
Са мною.
Ты бярэш за руку мяне.
Спавівае зямлю сівізною
Першы,
Рана выпаўшы снег.
Лета бабіна
Тчэ валокны,
Высцілаючы
Даляў сінь,
Над якімі рэха
Галёкне,
Каб суцішыцца
Назусім.
— Любы-ы-ы...
Любы-ы!..
— Я тут...
А ў небе
Белых воблакаў
Чарада.
Абнімі мяне,
Любая,
Лепей,
Абплыві,
Як востраў вада.
Разам пойдзем
Па росах,
Па долах,
Хай гучыць
Пералівісты смех!
Хай пабачаць нас,
Смелых,
Вясёлых —
Ці то боль,
Ці то радасць,
Ці снег.