Еўдакія Лось

Залеюць рукі без рукавіц,
Стыне душа пад ветрам...
Колькі ж мной абмінута святліц
У беластвольных нетрах!

Колькі я мурагоў і муроў
He пабачыла, не прывітала!
Ва ўладаннях вёрст і вятроў
Іх нямала, нямала...

Перад гняздом, што знайшла на лугу,
Перад лістком, што трымаю,
Буду ў вялікім, вялікім даўгу
Аж да вясны, да мая!