Антон Шыбека

Лісцінкі кволыя зрывае вецер з дрэва,
Нясе аблокамі па вуліцам пустым,
Жыву і дзякую за тое, што сагрэла,
Што адгукнулась на мае лісты.

Што вераснёвай дымкай уварвалась
У халоднае дажджлівае жыцце,
Адразу ў куток душы закралась,
Дзе дагарала тое пачуццё.

Як вецер, ты вугольчыкі раздзьмула,
Умомант, як ніколі, запалаў пажар.
Маланкай восеньскай у сэрцы блісканула.
Ільдзіны таялі, адчуўшы моцны жар.

Табой запоўніць кожнае імгненне
Імкнецца сэрца, з ім спрачацца я
не здолею, бо ў лепшых сваіх сненнях
Мне бачыцца, што толькі ты мая.

Галінне голае пранзае кроны дрэваў,
У шэрані стаяць ужо кусты...
Жыву і дзякую за тое, што сагрэла,
Што адгукнулась на мае лісты.