Наталля Каліцька

Дажджом асеннім плача восень,
Як быццам ёсць у чым віна.
А дождж сабе па лісці скача,
Танцуе ў голлі давідна.

Палошча ён траву старанна,
Змывае спёку на зямлю,
У шыбы стукае да рання,
Хоць я яго і не люблю.

І сум, і радасць, як дзве ноты
Адной мелодыі жыцця.
Магчыма, радасць прыйдзе потым,
Каб стаць асноваю быцця.

Яе памножу на чаканне,
На безліч пырскаў ад дажджу.
Калі надыдзе час спаткання,
Табе пра радасць раскажу.